Rozhodčí nesmí použít nadstandardní znalosti
Co se pod touhle formulkou ukrývá? Zkrátka to, že rozhodčí musí hodnotit všechny modely objektivně a nestranně a podle přiložené dokumentace. Převedeno na příklad z praxe – pokud rozhodčí celý život staví Messerschmitty Bf-109 a zná je do posledního šroubku, je schopný najít na hodnoceném modelu i bez nahlédnutí do stavební dokumentace všechny problémy a nedostatky a model zcela bodově strhat. Vedle ale může stát prototyp rumunské stíhačky, o které ani neslyšel, natož aby ji kdy viděl a tam soutěžícímu ohodnotí vše jako správné, protože má třeba u obou modelů k dispozici jen stavební návod. Stavitel exotického typu by tak byl nespravedlivě zvýhodněn. Rozhodčí se tedy musí oprostit od svých znalostí typu a hodnotit oba stejným metrem. Pokud najde nějakou vážnější odchylku nebo chybu na modelu, která však není jako chyba doložitelná přiloženou dokumentací, je vhodné na to soutěžícího upozornit ať už ústně nebo textem ve výčtu vad modelu, ovšem s poznámkou, že tato chyba nebyla postižena srážkou bodů.
Nepoužití nadstandardních znalostí ovšem neznamená, že rozhodčí musí spolknout soutěžícímu úplně vše. Jistou dávku znalostí lze zařadit do kategorie standardní nebo obecné. Typickým příkladem může být třeba to, že má-li letoun vychýlené ovládací plochy, musí mít příslušně vychýlenou i řídicí páku (mluvíme-li o strojích, kde nehrála hlavní roli elektronika). U pozemní techniky pak typickými problémy bývají absence řídicích tyčí na řiditelné nápravě, chybějící kabely u svíček motoru a mnohé další. Prostě věci, o kterých každý držitel řidičského průkazu musí alespoň tušit, že bez nich by to prostě nejelo.